De Obergailtaler Berglauf

Op 30 juli dit jaar was ik op vakantie in Oostenrijk. Wij gaan altijd naar dezelfde streek, en ik wist dat daar jaarlijks een aantal renners de plaatselijke berg oprennen. Een ware uitdaging sinds ook ik hardloop.

En daar stond ik dan, om 8 uur 's ochtens tussen de mederenners, klaar voor de monstertocht. Vrouw en dochter waren al met de auto omhoog tot halverwege, om de rest te lopen. Ze zijn extra vroeg vertrokken om optijd voor de finish boven te kunnen zijn. Hierdoor was ik al vrij vroeg bij de inschrijving, en zo ontdekte ik nog enkele nederlanders. Twee van hen stonden zelfs op dezelfde camping! Eén van die twee claimde zeker laatste te worden, een claim die ik zelf ook deed. Achteraf zou blijken dat we beide laatste zouden zijn, hij in de M40 categorie, en ik in de M50 categorie.

Dank zij mijn testrun welke ik de woensdag vóór deze run had gedaan, wist ik dat je zeer rustig omhoog moet rennen, omdat je anders jezelf volkomen stuk loopt. Dat hield ik goed in gedachte. De eerste paar km waren vlak en de complete groep van zo'n 95 lopers liepen als groep naar de voet van de berg met zo'n 11 km/h. Omdat ik mijzelf niets inbeeldde over de eindtijd was ik al achter in de groep gestart. Een goede gewoonte in de loopsport, zo hoef je elkaar niet te passeren. De snelle vooraan, de langzame lopers achteraan.

Toen de berg op. Hier haalde ik al snel wat lopers in die beslist te snel gestart waren. Maar, erg snel ging ik zelf ook niet. De andere nederlander welke ook als laatste zou eindigen heb ik nog lang vóór mij gezien, maar de afstand werd steeds groter. Rennen tegen een berg op is een apparte ervaring. Je haalt gewoon geen snelheid, met 6 à 7 km/h moet je al blij zijn, op vlak terrein is dit net iets sneller dan wandelen!!

Maar, de run ging beter dan de testrun van 3 dagen geleden. Ik kwam aan op 1 uur, 14 minuten en nog wat seconden. Vlak voor de finish maakte mijn dochter een foto.

Ik ben geeindigd als nummer 7 van de totaal 7 mannen van 50 tot 60 jaar. Laatste dus, maar niet 15 minuten ná de voorlaatste, waar ik eerst een beetje bang voor was. In het totale veld waren er nog ca 10 lopers die na mij eindigde. Ik ben dus tevreden..

Hier een link naar de berglauf (Österreichischer Alpenverein)

Vechtloop grafiek

Ik heb de vechtloop gelopen met de RS200sd van Polar. Met deze hartslagmeter kan ik van elke 400 meter zien wat de gemiddelde hartslag en de gemiddelde snelheid was.

De rode lijn geeft de snelheid aan. De drinkpauzes zijn duidelijk zichtbaar. De groene lijn is de gemiddelde hartslag, en de blauwe stippel de verzuringsgrens. Het sprintje op het einde had ik niet lang vol kunnen houden!

Terugblik op de vechtloop 2 juli 2006

En toen was het 2 juli, 1400 uur. Nadat de jeugd en de korte afstanden om exact 1400 uur waren vertrokken, gingen de lange afstanden (10, 15 en 21) 2 minuten later van start.

Ondanks de temperatuur liep ik de eerste km's lekker. Maar wat en vergissing! Ik had al eerder met mezelf afgesproken dat ik met deze temperatuur niet sneller dan 10-11 moest lopen. Maar het ging goed, en ik lied me door het veld meeslepen.... Ik zat dik boven de 11, sommige stukken zelfs boven de 12! Ik moest dat na een km of 5 bezuren. Mijn hartslag dreigde boven de verzuringsgrens te komen, ik moest dus kiezen, nu een stuk langzamer gaan lopen, of over een aantal minuten volledig stuk zitten.

Ik koos dus voor langzamer gaan. Na 6.8 km, de derde drinkpost. De eerste drinkpost had ik gemist, dat wil zeggen ik liep er wel langs, maar had niet op tijd door hoe het werkte. De tweede drinkpost scoorde ik inderdaad een bekertje water, om er vervolgens achter te komen dat je écht niet kunt drinken en lopen tegelijk. Deze derde drinkpost besloot ik het er van te 'nemen'. Gewoon gestopt en heerlijk wat water naar binnen gewerkt... Tijdens zo'n stop keldert je gemiddelde natuurlijk onmiddelijk, maar je lichaam herstelt ook weer wat (door het stilstaan) waardoor je later weer wat makkelijker (en sneller) loopt.

Ook de daarop volgende drinkpost (op zo'n 8km) Heb ik gepauzeerd. Daarna in een (langzame )run naar de finish. Nog even de schijn opgehouden toen ik langs de fotograaf kwam, maar ik was aardig stuk. Resultaat: 1:39:30 terwijl mijn streeftijd 1:20:00 was!!!

Niet bepaald een succes dus. Ik had zeker langzamer moeten starten om dit lagere snelheid langer vol te kunnen houden. Ik denk dat dan 10km/h mogelijk geweest zou kunnen zijn. Nu zit ik net iets boven de 9.

Uit de voorlopige uitslag sta ik binnen de 15km-mannen op de 39e plaast (van de 49). Ik ben toch blij met het resultaat. Ik denk da

Hoe het begon

Via mijn ziektekosten verzekering (Zilveren Kruis) kreeg ik een aanbod om tegen gereduceerd tarief mee te doen aan de hardloop clinic van start to run. Omdat ik er zelf van overtuigd ben dat bewegen erg gezond is, én omdat hardlopen mij ook wel leuk leek, ben ik dit gaan doen.

Mijn eerste clinics waren in september 2005. Op het moment dat ik dit schrijf dus ongeveer een jaar geleden. Het totale start to run programma bestond uit twee maal 6 clinics van ongeveer 90 minuten. De eerste serie van 6 in september, de tweede serie van 6 in maart daarop volgend.

Het hardlopen beviel mij vanaf het begin goed. Je begint erg voorzichtig, slechts één minuut hardlopen, gevolgd door één minuut wandelen, en dat een keer of 10 achter elkaar. Destijds was dat al een hele opgave, hoewel ik het redelijk kon volhouden doordat ik met (race)fietsen een redelijke conditie had opgebouwd. Na de eerste serie van 6 clinics was ik zover om mijn eerste (5km) wedstrijd te lopen. Ik deed mee aan de wolfskamerloop in oktober 2005.

Tussen de clinics in september en die van maart ben ik consequent doorgegaan met 3x per week trainen. In maart was ik al duidelijk geen beginner meer maar deed toch mee met de start to run serie van maart. Hier heb ik veel geleerd met betrekking tot een juiste houding en looptechniek. Lees de rest van mijn verslagen om een indruk te krijgen van mijn nieuwe maar wel zeer positieve verslaving!